آشنایی با شهدا

داستان کوتاه «قلم آسمانی» به‌یاد امدادگر شهید، ابوالفضل ماهرخ‌؛ خانواده در تب و تاب بودند؛ قرار بود عضو تازه‌ای به جمع آنها بپیوندد. نوزادی که نوید‌بخش شادی و امید بود؛ بهمن ماه بود. از ساعاتی پیش برف زیبایی شروع به بارش ‌‌و همه جا را سپیدپوش کرده بود. این برف مژده می‌داد که فرزندی پاک و بی‌آلایش چون برف قرار است پا به این دنیا بگذارد. فرزندی که باعث افتخار خانواده و کشورش خواهد شد. پدر منتظر و نگران بود؛ دوست داشت زودتر خبر سلامتی همسر و فرزندش را بشنود. ساعت به وقت اذان صبح نزدیک شده و پدر آماده...

«داستان کوتاه عمارها» به‌یاد شهید امدادگر، نعمت‌الله الیاسی؛ نامش در شناسنامه «نعمت‌الله» بود اما از دوستان و آشنایان می‌خواست او را «عمار» صدا بزنند. روی همه کاغذ و برگ‌های کتاب‌های درسی‌اش از زمان دبیرستان در زادگاهش «صغاد» ‌استان فارس تا دانشسرای تربیت معلم شهیدمطهری شیراز را که ورق می‌زدی، یک نام را با دستخط خودش نوشته بود‌: «عمار یاسر»‌. او عاشق عمار شده بود؛ وقتی که در تزریقات بهداری شهرشان ‌ یاری‌گر مردم و نیازمندان بود یا وقتی که در کوه‌های سر به‌فلک کشیده کردستان به رزمندگان زخمی و مجروح رسیدگی می‌کرد؛ مثل هر عاشق دیگری رویاهای معشوقش به آرامی...

داستان کوتاه «شفیع» به‌یاد امدادگر شهید، شفیع بورقانی‌فراهانی؛ خیلی کوچک بودم ولی خوب به یاد دارم؛ پدر و مادرم در اتاق دیگری با هم صحبت می‌کردند؛ خیلی آرام و آهسته. پدرم بیشتر اوقات لحن آرام و مهربانی داشت و هیچ وقت ندیدم با تندی با مادرم صحبت کند. مادرم گفت‌: «شفیع یادت میاد بعد از ازدواج‌مون درباره اینکه وسیله‌ای‌رو ببخشم، چی گفتی‌؟» پدر گفت‌: «آره یادمه؛ تو گفتی اگه من مثلا یه قندونی‌رو از این خونه ببخشم، راضی هستی‌؟ منم گفتم خانوم تو همه خونه‌رو هم ببخشی من اعتراضی نمی‌کنم‌.» مادر گفت‌: «شما همیشه منو شرمنده کردی‌.» ‌پدر گفت‌:‌ :«این...

‌داستان کوتاه «زنگ آخر» به‌یاد شهید امدادگر، محمدحسن قانع‌؛ پشت پنجره کلاس ایستاده بود و به حیاط مدرسه نگاه می‌کرد. زنگ تفریح بود و بچه‌ها از سر و کول همدیگر بالا می‌رفتند‌، دنبال هم می‌دویدند و بازیگوشی می‌کردند. تعداد کمی از دانش‌آموزان در حال خوردن لقمه‌های‌شان در گوشه‌ای از حیاط مدرسه بودند. صدای بلندگو هم گاه و بیگاه شنیده می‌شد؛ ناظم بعد از چند فوتی که در میکروفن ‌‌کرد تا مطمئن شود ‌‌وصل است، به بچه‌ها هشدار ‌‌داد ‌‌مراقب باشند‌ زمین نخورند و گاهی هم تک‌تک‌شان را با اسم صدا می‌کرد ‌که شیطنت نکنند. محمدحسن ‌‌به سمت نیمکت‌های چوبی کلاس...

داستان کوتاه «حاج‌خانم» به‌یاد امدادگر شهید، حمیدرضا غفوریان؛ مرکز خیریه «فاطمیه» مثل همیشه شلوغ بود؛ یک ساختمان دو‌طبقه که حیاطی کوچک هم در مقابل آن قرار داشت. افراد خیّر و نوع‌دوست برای کمک می‌آمدند؛ هرکمکی که از دست‌شان برمی‌آمد، دریغ نمی‌کردند. بعضی‌ها وجه نقدی می‌پرداختند، برخی اقلام خوراکی یا پوشاک و وسایل ضروری می‌آوردند و عده‌ای هم در بسته‌بندی اجناس یا بردن آنها به درِ خانه‌های افراد نیازمند کمک می‌کردند. اینجا شاید خیلی بزرگ نبود اما فضایی صمیمانه و بی‌ریا داشت. درطبقه پایین آشپزخانه‌ای به چشم می‌خورد که همیشه در آن بساط چای مهیا بود. بیشتر این زنان بودند که...

«داستان کوتاه دشت عباس» به‌یاد امدادگر شهید، عباس بیگ‌پور‌؛ عباس از درِ حیاط وارد شد؛ به طرف حوض رفت و دست و صورتش را شست. مادر داشت گلیم می‌بافت؛ برای امامزاده اسماعیل نذر کرده بود… از پنجره نگاه کرد؛ عباس را دید و با خوشحالی به سمت در رفت. عباس به محض دیدن مادر، سلام کرد. مادرش گفت‌: «سلام پسرم‌! عباسم کجا بودی‌؟ می‌دونی چقدر چشم به‌راهت بودم‌! همه‌‌ش گره پشت گره می‌زدم تا زودتر گلیم تموم بشه و ببرم امامزاده حاجت بگیرم. چه‌جوری دلت اومد مادرتو تنها بذاری و نیای‌ دیدنش‌؟ قربون قد و بالات برم! فدای اون صورت...

‌داستان کوتاه «5‌ سال و 7‌ ماه و ‌10 روز» به‌یاد امدادگر شهید ‌احمد سلطانی؛ احمد در مغازه سلمانی ‌‌نشسته ‌و منتظر بود که نوبتش ‌شود. نور آفتاب از پشت شیشه‌های در ِچوبی مغازه روی صورت او و آینه‌ها می‌تابید و انعکاس پیدا می‌کرد. ذرات غبار معلق در فضای مغازه زیر ستون‌های نور می‌رقصیدند و بالا می‌رفتند. دامادی روی صندلی ساده جلوی آینه نشسته بود و استاد سلمانی «اوستا غلام» مشغول تراشیدن ریش او ‌بود. اوستا غلام گهگاهی با او شوخی می‌کرد و می‌خندید. یک پیکان جوانان گُلکاری شده با رنگ زردقناری جلوی مغازه پارک شده بود. غیر از احمد...

داستان کوتاه پلاک، به‌یاد امدادگر شهید عبدالخالق قاری‌زاده ‌ابرقویی؛ وقتی مادر از خواب بیدار شد، هنوز تا اذان صبح دقایقی باقی مانده بود. درونش احساساتی گنگ و تلخ و شیرین در‌هم آمیخته بود. دستی به چشمانش کشید و کمی به اطراف نگاه کرد تا ‌‌به تاریکی عادت کند‌. نگاهش را به جست‌وجوی پسرش در اتاق سه در چهار گرداند‌. عبدالخالق را دید که کنار در خوابیده است و یکی از لته‌های در را هم باز گذاشته تا وقتی صبح علی‌الطلوع خواست از خانه بیرون برود، کسی با صدای غژغژ لولاها و ناله‌های کشدار در چوبی قدیمی بیدار نشود‌ اما چیزی...

داستان کوتاه پشت خاکریزها، به‌یاد شهید امدادگر علی اکبر کارگر؛ یکی از شب‌های بهمن سال1364 بود؛ جشن‌های پیروزی انقلاب شروع شده بود و خانواده دور هم نشسته بودند و شام می‌خوردند و از «علی» پسر خانواده صحبت می‌کردند. تلویزیون در حال پخش سرودهای انقلابی بود. قطرات باران به شیشه پنجره می‌خورد و طنین آن در اتاق پیچیده شده بود. لحظه ‌‌پخش اخبار فرارسید. -یه‌ذره صداشو بیشتر کنید ببینیم چی می‌گه؟! ظاهرا رزمنده‌ها امروز عملیات کردن‌… پدر خانواده بود که این را گفت؛ پسر دیگر خانواده بلند شد و پیش تلویزیون سیاه و سفید رفت و پیچ صدای آن را چرخاند....

«‌داستان کوتاه مردی برای همیشه»به‌یاد شهید امدادگر؛ حاج عبدالرحمان حیدری‌؛ بیشتر شب‌ها و روزهای زندگی 27‌ساله ‌عبدالرحمان- از زمان تولدش در نوروز سال 1335 در روستای مدوئیه ‌تا هنگام شهادت در 12اسفند 1362‌در منطقه جوانرود – در خدمت به مردم و کمک و دستگیری از نیازمندان و هموطنانش گذشت. در و دیوارهای روستاهای محروم در زمانی که به عنوان سرباز سپاه ترویج به ‌مردم خدمت می‌کرد‌، اتاق‌ها و راهروهای دانشگاه علوم پزشکی اصفهان‌، نمازخانه بیمارستان دکتر چمران اصفهان – که چشمان خسته مردی را می‌دید که فقط چند دقیقه فرصت پیدا می‌کرد که پلک‌هایش را روی هم بگذارد – بیابان‌های...